การเต้นประเภท Jazz dance

Jazz dance

แจ๊สแดนซ์มีสองความหมาย ขึ้นอยู่กับยุค ทั้งสองแบบเกี่ยวข้องกันโดยวิวัฒนาการ

จนถึงช่วงกลางปี ค.ศ. 1950 การโชว์แจ๊สแดนซ์ มักจะหมายถึงการเต้นแทป เพราะดนตรีแจ๊สและแทปได้ถูกใช้ในการเต้นของยุคนั้น การเต้นแทปแบบอเมริกันมีรากเหง้ามาจากการเต้นแบบพื้นบ้านของชาว "ไอริช" และชาวแอฟริกัน ในยุคของการพลงแจ๊สนั้น แจ๊สแดนซ์เป็นการเต้นแบบสวิง ซึ่งเกี่ยวพันกับการเต้นแบบ เค๊กวอค แบล๊คบอทท่อม ชาร์เลสตัน ลินดี้ฮอป ซึ่งเป็นรูปแบบในการเต้นที่ใช้กันในยุคของเพลงแจ๊ส

รากเหง้าสำคัญอีกอย่างของแจ๊สแดนซ์ คือมาจากการเต้นแบบอาฟริกันอเมริกันเวอร์นาคิวล่าในช่วงปลาย ค.ศ.1800 จนถึงช่วงกลาง ค.ศ. 1900 หลังจากช่วงปี ค.ศ.1950 ผู้บุกเบิก เช่น แคทเธอรีน ดันแฮม ได้นำการเต้นแบบพื้นบ้านของชาวคาริบเบียนมาแสดงเป็นศิลปะการเต้น

ตั้งแต่ยุค 1950 เป็นต้นมา ซึ่งเป็นช่วงของวงการบันเทิงทางด้านดนตรีที่เติบโตในหลายรูปแบบ แจ๊สแดนซ์ได้วิวัฒนาการเข้ากับนักออกแบบท่าเต้นของบรอดเวย์ไปเป็นแบบใหม่ เรียบง่าย ตามแบบบรอดเวย์ยุคใหม่ ซึ่งมีการสอนเต้นในปัจจุบันที่เรียกว่า โมเดิร์นแจ๊ส ในขณะที่แทปแด้นซ์ยังคงมีวิถีทางในการวิวัฒนาการของตัวมันเอง นักเต้นแจ๊สแดนซ์ในยุคแรกๆที่มีชื่อเสียง เต้นโชว์ในโรงละครคือ โจ ฟริสโก้ ในช่วงปี ค.ศ.1910 นายโจได้เต้นแบบปล่อยแขนปล่อยขาให้ต่ำลงกับพื้น พร้อมกับการก้าวกระโดด และการขยับหมวกและซิการ์

แจ๊สแดนส์คือรูปแบบการเต้นทั่วไปในละครบรอดเวย์และในหนัง แจ๊สแดนส์มีความร่วมสมัยกว่าเมื่อเปรียบเทียบกับบัลเลต์ ถึงแม้ว่า แจ๊สแดนส์จะดูว่าง่ายและสนุกเมื่อเห็นนักเต้นเต้นอยู่ แต่นักเต้นต้องรักษาหุ่นให้ดีจริงๆ และฝึกฝนถึง 6 ชั่วโมวต่อวัน การแสดงแจ๊สดั้งเดิมคือ "ออล แจ๊สและชิคาโก้"

เทคนิคของการเต้นแจ๊สแดนซ์และโมเดิร์นแดนส์มีพื้นฐานของการเต้นบัลเลต์แบบดั้งเดิม ถึงแม้ว่าทั้งสองแบบนี้จะขัดกับการเต้นแบบบัลเลต์ การเต้นแจ๊สแดนซ์ที่ดีเลิศนั้น นักเต้นต้องใช้การเต้นบัลเลต์เป็นหลัก การเคลื่อนไหวในการเต้นแจ๊สแดนซ์จะมีมากและเกินความเป็นจริง ซึ่งมักจะเป็นท่าทางโดยทั่วไปที่นักเต้นต้องการสื่อให้ผู้ดูผู้ฟัง ท่าทางจะขึ้นอยู่กับการเต้น เช่น ในการแสดง ลิฟวิ่ง วิด้า โลก้า นักเต้นอาจจะมีความสุข และแสดงท่าทีว่าพวกเขาอยู่ที่งานปาร์ตี้มีความสุขกับการเต้น มีการใช้การเต้นแจ๊สใน เอ็มทีวี นักเต้นโชว์ในลาสเวกัสก็เป็นนักเต้นแจ๊สด้วย

เกือบทุกโรงเรียนที่สอนการเต้นจะมีการสอนการเต้นแจ๊ส ซึ่งเป็นรูปแบบที่นิยมมากที่สุดของนักเต้นสมัครเล่น หลักสำคัญในการเต้นแจ๊สคือการให้ความบันเทิงแก่ผู้ชม ซึ่งเป็นรูปแบบการเต้นที่เข้าใจง่ายต่อผู้ที่ได้พบเห็น ดั่งท อัลวิน เอลี่ นักออกแบบท่าเต้นยุคใหม่ที่มีชื่อเสียงและเป็นผู้บุกเบิกกล่าวไว้ว่า "การเต้นมาจากผู้คน และควรจะให้กับผู้คนเสมอ"

ผู้อำนวยการและนักออกแบบท่าเต้นที่มีชื่อเสียง ก็มี บ๊อบ ฟอส, กัส จิออดาโน่, เกวน เวอร์ดอน, แจ๊ค โคล, และ ยูจีน หลุยส์ แฟคซุยโต้ (หรือที่รู้จักกันในนาม ลุยจิ)

คณะเต้นแจ๊สที่มีชื่อเสียงก็มี ออล แดท แจ๊ส, แคน-แคน, แดมน์ แยงกี้, เรดมิลล์

การเต้นแจ๊สมีหลายรูปแบบ อย่างไรก็ดี รูปแบบต่างๆที่มีก็มาจากรากเหง้าเดียวกัน คือ แทป ดนตรีแจ๊ส และจังหวะและการเต้นแบบแอฟริกัน-อเมริกัน

ในยุคของแจ๊ส รูปแบบการเต้นแจ๊สรวมถึง
* การเต้นสวิงและที่เกี่ยวข้องกับ ลินดี้ ฮอป, แบล็ค บอทท่อม, ชาร์เลสตัน และ เค็กวอล์ค
* การเต้นที่ทำให้เป็นที่นิยมจากงานของ บ๊อบ ฟอส (เช่น ชิคาโก้, คาบาเร่ต์, พาจาม่า เกม)

ปัจจุบันแจ๊สแดนซ์เป็นสิ่งที่ขาดไม่ได้ในการเต้นในโรงละคร และเป็นพื้นฐานซึ่งทำให้เป็นที่ชื่นชอบ รวมทั้งเป็นตัวเชื่อมโยงกับรูปแบบต่างๆที่เหมาะกับการโชว์ การเต้นแจ๊สในสไตล์สวิงและคาบาเร่ต์ได้มีแรงผลักดันในโรงเรียนสอนการเต้น คลับต่างๆ และในโรงละคร